Η κατάρρευση των θεσμών

του Πέτρου Κούκου

Τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες στην πατρίδα μας, με τη σύμπραξη δυστυχώς και του ανωτέρου πολιτικού παράγοντα της χώρας, του προέδρου της ελληνικής δημοκρατίας, αποτελούν μία απόλυτα αντιθετική πρακτική…


Όλα άρχισαν (σε θεσμικό επίπεδο), την Παρασκευή 4 Νοέμβριου 2011,όταν η βουλή παρείχε ψήφο εμπιστοσύνης, στην κυβέρνηση, ύστερα από αίτημά της. Της παρείχαν όμως αυτήν την ψήφο, με τον όρο να παραιτηθεί…κάτι το οποίο είναι πρωτάκουστο στην κοινοβουλευτική ιστορία!
Το επόμενο πρωί ο κ. Παπανδρέου, επισκέπτεται τον πρόεδρο της δημοκρατίας, κ. Παπούλια και του εκφράζει τη βούλησή του για τον σχηματισμό κυβέρνησης ευρείας αποδοχής. Την Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011, ορίζεται συνάντηση των δυο αρχηγών, Παπανδρέου και Σαμαρά, χωρίς τη συμμετοχή των υπολοίπων αρχηγών των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Στη συνάντηση αυτή συμφωνούν για το σχηματισμό μεταβατικής κυβέρνησης, η οποια θα υλοποιήσει τις αποφάσεις της 26 και 27 Οκτωβρίου που πάρθηκαν στην σύνοδο κορυφής του Euro Group και θα οδηγήσει άμεσα την χώρα σε πρόωρες εκλογές. Τις επόμενες μέρες ακολουθεί ένα απίστευτο παρασκήνιο μέχρι την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης, υπό το Λ. Παπαδήμο, με τη συμμετοχή στελεχών από ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΛΑ.Ο.Σ.

Πολλά είναι όμως τα ερωτήματα που τέθηκαν, σχετικά με την νομιμότητα της, τα όρια της δράσης της και τη χρονική διάρκεια αυτής της κυβέρνησης … σε αυτά μπορώ να απαντήσω, ως εξής
• Ο πρόεδρος της δημοκρατίας όφειλε να καταστήσει σαφές στον Κ. Παπανδρέου, ότι δεν μπορούσε να ξεκινήσει καμία διαδικασία σχηματισμού νέας κυβέρνησης, αν πρώτα δεν είχε παραιτηθεί η υπάρχουσα.
• Αφού είχε παραιτηθεί η κυβέρνηση Παπανδρέου, ο πρόεδρος της δημοκρατίας, έπρεπε να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Παπανδρέου, καθώς διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών. Αν ο κ. Παπανδρέου, δεν μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση, τότε ο κ. Παπούλιας θα καλούσε τον αρχηγό τις του 2ου.του 3ου και του 4ου κοινοβουλευτικού κόμματος, αν κανείς από αυτούς δεν μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση που θα ελάμβανε τις ψήφους της απόλυτης πλειοψηφίας της βουλής, τότε θα καλούσε μαζί και τους τέσσερεις πολιτικούς αρχηγούς και αν όλοι ή κάποιοι από αυτούς συμφωνούσαν, τότε το θέμα λυνόταν σε πέντε ώρες και όχι σε πέντε ήμερες. Αν ακολουθούσαν δηλαδή το άρθρο 37 του συντάγματος από την μία θα είχαμε γρήγορα κυβέρνηση χωρίς να γίνουμε ρεζίλι και από την άλλη θα διασφαλίζαμε την συνταγματική τάξη.
Ένα άλλο ζήτημα είναι εάν αυτή η κυβέρνηση είναι νόμιμη. Η απάντηση είναι προφανώς θετική, διότι διαθέτει την απαιτούμενη πλειοψηφία της βουλής. Πρέπει επίσης να καταστήσω σαφές ότι η ισχύ αυτής της κυβέρνησης λήγει συνταγματικά, (με την γραμματική ερμηνεία) με το τέλος της παρούσης κοινοβουλευτικής περιόδου, το έτος 2013.

Σε κάθε περίπτωση όμως επειδή αυτή η κυβέρνηση αποτελεί προϊόν πολιτικής συμφωνίας και όχι βούλησης του ανωτάτου οργάνου του κράτους, που είναι ο λαός (εν στενή έννοια) πρέπει να τονίσω ότι βρισκόμαστε εκτός ουσιαστικής συνταγματικής τάξης και πρέπει το γρηγορότερο να επανέλθουμε σε αυτή.